Euthanasie bij dementen niet te verdedigen

[WillemijnF]

Medisch ethica Berna van Baarsen stapt op als lid van de toetsingscommissies. Ze vindt het onjuist dat wilsonbekwame patiënten met dementie voor euthanasie in aanmerking komen. Van Baarsen beoordeelde als lid van een van de vijf regionale toetsingscommissies euthanasie de afgelopen tien jaar duizenden euthanasiezaken. Ze zag de laatste paar jaar de euthanasiepraktijk bij gevorderde dementie verschuiven in een richting ‘die ik niet voor mijzelf kan verdedigen’.

Crux is de bepaling dat wanneer een patiënt zelf niet meer zijn wil kan uiten, een eerder opgestelde wilsverklaring kan volstaan om vast te stellen dat de patiënt ook in dat latere stadium akkoord is met levensbeëindiging.
Euthanasie bij dementen niet te verdedigen

Dit lijkt me een niet op te lossen probleem. Wanneer men zelf niet meer kan aangeven dat het lijden ondraaglijk is, hoe bepaalt een arts dan dat dat inderdaad zo is? Net zoals voor veel mensen geldt, zou ook voor mij vergevorderde dementie een reden zijn om euthanasie te willen. Het idee om zo afhankelijk en niet meer jezelf te zijn, niemand te herkennen, wartaal uit te slaan, jezelf te bevuilen en uiteindelijk slechts te vegeteren vind ik onverdraaglijk. Maar hoe zorg je ervoor dat je die euthanasie dan ook werkelijk krijgt? En op welk moment dan?

[Advertentie]

[NicolaasP]

[Anna J]

Misschien de titel van dit onderwerp ( deze topic ) even aanpassen.
Patienten , of mensen met dementie, ipv demente bejaarden.

Zelf hebben wij in de familie hier nu mee te maken.
Mijn schoonzusje ( 65 jaar ) heeft dementie.
In een ver gevorderd stadium.

[WillemijnF]

[WillemijnF]

[NicolaasP]

[luciaT.]

Ik vind dat we artsen voor een onmogelijke opgave stellen i.v.m. euthanasie betreft dementie.
Ik kan me het spookbeeld voorstellen als de diagnose vastgesteld wordt. maar datzelfde geldt ook voor diagnose van een ongeneeslijke andere ziekte waarvan het verloop min of meer bekend is. De angst voor het verloop speelt volgens mij een grote rol, misschien wel een te grote.
De angst een last te worden voor familie kan ook een rol spelen.
Misschien moet eerst eens bekeken worden wat de redenen zijn voor een euthanasie aanvraag.

[dagmar57]

Heel moeilijk dilemma, zowel voor de arts als de patiënt.

Gisteren nog de film Still Alice gezien over Alzheimer op npo 2 en ik hoop zo dat dit soort ellende mij bespaart blijft, maarja dat is nu juist meteen het probleem, je weet nooit wat je allemaal wel of niet gaat overkomen.

Het is voor artsen denk ik ook een heel lastig dilemma, nog afgezien van de juridische kant van de zaak die erbij komt kijken, want hoe bepaal je voor iemand wat nog wel levenswaardig of niet is.

Enige wat mogelijk is, is denk ik dat als je nog goed wilsbekwaam bent, dat je op papier zet in welke situatie je euthanasie zou willen en dit kenbaar maakt zowel bij je familie als huisarts.
Maar zelfs dan nog blijft het denk ik voor familie en artsen heel moeilijk beoordeelbaar, waar precies de grens ligt voor menswaardig bestaan.

En ook andersom zou ik heel moeilijk, zo niet onmogelijk vinden om voor iemand waar je van houdt en die te kennen heeft gegeven een wens voor euthanasie te hebben bij een onwaardig menselijk bestaan te bepalen wanneer die grens voor diegene is bereikt.

[Lifeisaminestro ne]

Een euthanasiewens vast laten leggen als je nog wilsbekwaam bent, werkt ook niet altijd.

Ik had een vriendin die een hersentumor kreeg op haar 52e. Na twee operaties, bestralingen en chemo's was ze uitbehandeld en liet ze haar euthanasie vastleggen. Er was zelfs al een datum. Ze had nog een puberdochter van 13 en die was gedurende haar ziekte heel dwars en bozig, dus een heel slecht contact. Toen het tegen het tegen het einde liep, draaide de dochter bij en werd het contact hersteld. Omdat mijn vriendin nog wat tijd met haar wilde, stelde ze de datum van euthanasie uit. Daarna ging het ineens bergafwaarts en kon ze geen datum meer afspreken, waarna de artsen geen euthanasie meer wilden plegen en er volgde een heel onwaardig sterven. Ik vergeet dat nooit meer.

[Hizhi.o]

Volgens mij leg je de verklaring vooraf juist neer voor het moment dat je wilsonbekwaam bent geworden.
Dan is het mij een raadsel dat juist bij diezelfde wilsonbekwaamheid het verzoek niet tot uitvoering gebracht mag worden.

[nandes]

ondraagbaar lijden is het enige criterium dat telt nmm, op zich is dat al een heel rekbaar begrip, maar het is misschien te omschrijven in een wilsverklaring, het is natuurlijk veel lastiger als die wilsverklaring er niet is, ben je helder van geest dan kan je dat alsnog verklaren maar ben je niet helder van geest dan is dat nmm niet mogelijk.
zoiets mag je nmm ook niet aan de beoordeling van een arts overlaten.

[Hizhi.o]

Als ik tijdens mijn wilsbekwaamheid aangeef dat voor mij het wilsonbekwaam zijn het startsein van het ondraaglijk lijden is, dan lijkt me dat helder.

[nandes]

[Hizhi.o]

Als je wilsbekwaam bent kan je volgens mij heel goed voor jezelf bepalen wat voor jou ondraaglijk is. In mijn optiek ben je de enige die dit voor jezelf uit kan maken. Ik wilde wel dat de hele populatie rondom de euthanasiewetgeving daar eens aan wilde.

[Gribou---Greet]

@ Hizhi.o
Wat is ondragelijk .......inderdaad ben jezelf degene die dat bepaalt , maar ik heb al een aantal keren meegemaakt dat wanneer iemand bij het punt is wat hij / zij vooraf aan had gegeven tot hier en niet verder dan toch de grenzen gaat verleggen .
En dat de grenzen verlegt gaan worden komt mij niet vreemd voor , want je weet niet van te voren exact hoe iets gaan zal hoe iets voelen zal .

Voor euthanasie ( wilsbeschiking ) zal je een specifieke wilsverklaring moeten invullen

zie :
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/levenseinde-en-euthanasie/documenten/brochures/2015/12/17/handreiking-schriftelijk-euthanasieverzoek-publieksversie

[Hizhi.o]

Maar dat is juist het probleem want die wilsbeschikking die telt niet meer als je naderhand wilsonbekwaam bent geworden. Dus zul je dat anders moeten ondervangen en lijkt mij dat je dan ondraaglijk lijden voor jezelf synoniem maakt met wilsonbekwaam. Waarbij het uitgangspunt is dat je zelf wel kunt uitmaken voor je persoonlijke ik wat je ondraaglijk lijden vindt. Dat dus, die wilsonbekwaamheid. Lijkt mij geen speld tussen te krijgen. En die wilsonbekwaamheid wordt heden ten dage gewoon uitgesproken door diverse artsen en die hebben daar tot op heden helemaal geen moeite mee. De rest wijst dan zichzelf.

[nandes]

[Hizhi.o]

En wat ik zeg is dat respect moet komen voor de persoonlijke norm.

[Gribou---Greet]

De wet veranderen .............als iemand een wilsbeschikking heeft ingevuld en daar ook in aangegeven heeft dat als hij / zij dement is , geen menswaardig bestaan meer heeft en dan euthanasie wil , dit honoreren zonder toetsing door een scanarts .
Als het uitvoerig besproken is met een arts ten tijde dat men geestelijk nog goed is moet dit toch voldoende zijn , is mijn mening .

[Hizhi.o]