Als het noodlot aan je deur klopt…

Als het noodlot aan je deur klopt…





De nacht is voorbij.


Door de gang rijen de zusters het bed van Mevrouw ‘C’ naar de plek tegenover mij in de zaal voor 4 personen waarin mij een bed is toegewezen voor de tijd dat ik in het ziekenhuis moet zijn.


Ze komen pratend binnen. Mevrouw ‘C’ is opgewekt en vrolijk. De zusters plaatsen haar bed op de plaats van altijd, en gaan ze over om mevrouw uit bed te halen, naar de wc brengen, en daarna haar wassen. Ze zijn vriendelijk en lief voor haar.


Nu is Mevrouw ‘C’ klaar voor de nieuwe dag die pas begonnen is.


Nu mag ze in de comfortabele zetel naast haar bed, plaats nemen.


De zusters plaatsen ook op de armen van de zetel een plank de vast valt met een klik.


In de ogen van Mevrouw ‘C’ is de angst te lezen om weer een hele dag vast te zitten weer duidelijk te zien.


Ze vraagt, ze huilt, ze smeekt om de plank weg te halen.


De zusters vertellen haar vandaag dat ze doen dat voor haar veiligheid. Zo kan ze ook makkelijk haar ontbijt nemen en daarna boeken lezen. Mevrouw ‘C’ wordt ontwapend door de vriendelijkheid van de zusters, maar de angst om vast te zitten laat haar niet los.


De zusters verdwijnen naar de gang. Ze hebben velen patiënten die op ze wachten.


Mevrouw ‘C’ is zo oud nog niet.


Gisteren nog, waren haar man, zussen en moeder bij haar op bezoek. Haar moeder, vermoed ik heeft een leeftijd rond de tachtig jaar.


Mevrouw 'C' is door het noodlot gegrepen. Op haar kale hoofd kun je zien een groot litteken van een operatie. Wat mevrouw heeft of heeft gehad weet ik niet. Hoe dan nog kan ze niet meer alleen lopen en haar bewegingen zijn ongecontroleerd. De zuster heeft gelijk dat ze moet vast zitten voor eigen veiligheid.


Het ontbijt wordt geserveerd. Drie van de vier dames in deze slaapzaal kunnen aan tafel zitten. Ze proberen de vierde dame ontkennen. Ze eten echt niet zo veel en kan soms erg agressieve worden. Koffie drinkt ze graag.


Na het ontbijten ging ik weer op mijn bed liggen. Marie werd opgehaald voor fysiotherapie, en de dame naast mij maakte zich klaar om straks naar huis te gaan.


Mevrouw ‘C’, van haar zetel, begint haar man te roepen. Ze wilt naar de wc, ze wilt meer koffie, ze wilt uit de stoel…


Ze begint te huilen en vraagt haar man of hij niet meer van haar houdt. Waarom hij haar in de steek gelaten heeft. Ze vraag hem vergeving voor wat ze zou hebben gedaan, en vraag hem haar te bevrijden.


Ze wordt steeds, en steeds onrustig…


Nu probeert ze zich van de plank op de zetel te bevrijden. Ze duwt, trekt, slaan niets helpt.


Ze wordt boos. Ze probeert te staan en de zetel mee te trekken. Het lukt een beetje.


Ze gaat richting de grote deur naar de gang. Ze wordt moe en valt terug op de zitting van de zetel.


Haar kledingen zijn alle kanten op gegaan en ze is half bloot.


Zo doet ze dat iedere dag opnieuw in haar wanhopige poging zich te bevrijden. Haar boven benen zijn zwart van bloeduitstorting door haar hernieuwde poging zich van de plank te bevrijden. Het blijkt dat ze geen pijn voelt van de hematomen op haar bovenbenen.


Hey daar komt ineens de fysiotherapeut.


Hij haalt de plank weg.


Volgzaam doet ze alles wat haar opgedragen wordt.


Hij neemt haar mee en steun haar om een wandeling in de gang te doen als ze klaar is met haar dagelijks oefeningen.


Vriendelijk vraagt ze hem om de plank niet terug te plaatsen als hij weg moet, maar ook hij heeft geen oor voor haar beden. De plank wordt weer vast gemaakt.


Het is nu midden in de dag.


Ettenstijd is ook weer voorbij. Straks is het weer bezoekuur.


De tijd gaat snel voorbij.


De mensen die op bezoek kwamen zijn ook al weggegaan. Niemand die haar wilde of kon bevrijden.


Het gezicht van Mevrouw 'C' spreekt van een grote vermoeidheid. Na het bezoek uur, kreeg ik medelijden met haar. Ik belde de zuster en vertelde dat ze naar het toilet wilde maar niet bij de bel kon.


De zuster nam haar naar de toilette. Daarna mocht ze wel naar bed gaan voor even.


In bed werd ze ook vastgebonden. Nu leek het dat ze dat niet zo erg vond.


Ze was te moe om nog te vechten tegen de riemen. Ze viel in slapen.


Esperanza.