Te laat...

Te laat om nog iets van te maken




Hij, met zijn witte haren en gebroken lichaam, hij is nu stok oud.

Hij loopt gebogen,

Hij draagt een heel leven op zijn schouders.





75 jaar is hij geworden.


Hij is arme, heeft geen bezittingen.


Hij heeft kinderen,


meerdere kinderen, allemaal boven de veertig of bijna 50 jaar oud.


Hij heeft niets van gebakken, nee, van zijn hele leven niet, echt niet!


Zijn kinderen, die waren de verkeerde weg opgegaan,


Ze zijn verslaafde geraakten aan alles wat verbood is…


Ze zijn zelfs in de gevangenis terecht gekomen.


Zijn vrouw?


Die is nu al dood.


Weg.


Begraven.


Ergens, is ze verstopte in een kerkhof,

als de derde in een graf voor drie lichamen.

Verdwijnen voor goed en voor altijd.


Voor haar, volgens hem is alles over.


Nee, in een leven na de dood gelooft hij niet…


Daarom ook misschien, heeft hij niet veel moeite gedaan


Om wat van zijn leven te maken….


Ja, voor hem doet de dood een eind breien aan alles.


Waarom dan zo veel zorgen met wat toch niet blijvend is?!


Ooit was hij jong en mooi.


Hij had een beeld schoon lichaam.


Veel vrouwen heeft hij gehad.


Van trouw in de liefde heeft hij niets van geweten…


Nu is hij gebroken.


Zijn brede hangend schouders en de twee armen


Die geen werk meer kan verrichten en


De oude handen die niets meer kunnen bouwen…


Hij loopt nu langzaam, zijn knie doet zeer, zijn rug is gebogen


“God zijn dank!”, heeft hij nog van de sociale verzekeringsbank


Een pensioen…..


Van dat pensioen moet hij nu nog, meerdere onderhouden.


Vandaag heeft hij gehuild toen hij afstand moest doen van zijn gereedschap kist.


Hij gaf hem aan een van zijn kleinkinderen….


Hij is niet ziek, maar hij verliest langzamer de vreugde om verder te leven.


Ik heb hem gekend en kon geen hoop of vreugde meer in zijn leven scheppen.


Esperanza.